Oh... Dit voelt echt niet goed

In de stromende regen kijk ik nog een keer achterom. Met een enorme knoop in mijn maag, leg ik de hondenriemen achter in de auto en stap in. Het is Oudejaarsdag en voor het eerst gaan onze honden naar een pension.

Poe… wat heb ik het er moeilijk mee.

Vorig jaar werd er een grote tent in het weiland naast ons opgezet. Daarna kwam de carbid opstelling. Een stellage met vier melkbussen, een kleine kanon, een middelgrote kanon en een hele grote kanon. Op Oudejaarsdag kwamen alle jongeren uit de buurt om de traditie van het carbid hoog te houden.

Enorme knallen op nog geen 50 meter van ons huis. Heel leuk voor mensen, maar niet voor honden. Die werden helemaal gek. Toen om middernacht alles losging waren ze, ondanks alle pillen die we erin gedrukt hadden, hypernerveus en helemaal van slag.

Zo zielig….

Om ze dit jaar niet compleet te drogeren, hebben we besloten om ze naar een pension te doen. Een paar weken geleden zijn we daar gaan kijken en vandaag is het zover, tussen 9.00 en 10.00 uur kunnen we de honden brengen.

Het regent pijpenstelen en er staan veel auto’s op de parkeerplaats. In de regen staat een rij mensen met honden. Iedere keer mag er een setje mens/dier naar binnen om de hond in te leveren. Zodra de persoon weer buiten is, mag de volgende naar binnen. En er zijn acht wachtenden voor u…

We blijven nog maar even in de auto zitten. De honden horen al het geblaf en zijn helemaal in de war. Als de rij een stuk korter is, besluiten we om ook aan te sluiten. Beide honden staan met hun staart naar beneden. Ze vinden het echt niet leuk. Ik ook niet. Ik wil het liefst omdraaien en weggaan. Ik heb er zo’n naar gevoel bij. Wat doen we ze aan?

Maar goed… We zijn aan de beurt en gaan naar binnen. Twee aardige jongedames staan ons te woord en voor ik het weet zijn de honden al weg. Ik slik nog een keer en loop naar buiten, zodat de volgende hondeneigenaar naar binnen kan.

Het dierenpension hebben we een aantal weken geleden geregeld, want die zit zo vol. Maar het stomme is, dat dit jaar de feesttent 3 kilometer verderop wordt geplaatst. Dit wisten we pas vorige week. Dus nu is het stil bij ons in het buitengebied. En hierdoor voel ik me nog rottiger.

Het is Nieuwjaarsdag, half 10 ‘s morgens en mijn telefoon gaat. Het is het dierenpension. Het gaat niet goed met de honden. Ze drinken niet, ze eten niet en ze willen niet naar buiten. Ondanks dat het pension vandaag gesloten is, vragen ze of we de honden willen komen ophalen, want zij vinden het ook zielig. En het niet willen drinken, baart hen zorgen. 
Ik denk alleen maar…. Zie nu wel! Mijn gevoel liegt niet.

Heb jij dat ook wel eens?

Dat je een beslissing met je hoofd maakt en dat je er toch een beetje buikpijn van krijgt? Vooral als het om ons eigen bedrijf gaat, zijn we geneigd alleen maar met het hoofd te ondernemen. “Verstandig en zakelijk doen” terwijl dit soms tegenstrijdig voelt.

In mijn coaching kijk ik mee of het voor jou echt klopt. Want er zijn vele wegen die naar Rome leiden en daar kan ik jou mee helpen.

Ik wens je een heel mooi 2023!

Liefs
Adinda